Рубрика: Блог Ольги ЗАЙЦЕВОЙ

Упэўнена, казку пра нецярплівага ваўка і працавітага чалавека ведаюць усе. Памятаеце, як гультаяватаму ваўку хацелася пакаштаваць лёгкага хлеба, а ў выніку ён застаўся ні з чым. У літаратуры яшчэ нямала прыкладаў, цэнтральнай тэмай якіх з’яўляецца ўслаўленне працы чалавека і высмейванне гультайства. У гэтым артыкуле карэспандэнт “ШК” паспрабавала за кароткі час “прымерыць на сабе” некалькі прафесій і прайсці шлях ад каласка да духмянага хлеба: папрацаваць на камбайне, пабываць на збожжатоку а\г Бярозкі і спячы сапраўдны хоцімскі хлеб па нашых традыцыйных рэцэптах. Што з гэтага атрымалася, чытайце далей. Жнівеньская спякотная раніца. ”Жатва-2018”…

Першае маё знаёмства з Мікалаем Рэмяньковым, педагогам дадатковай адукацыі Цэнтра творчасці дзяцей і моладзі. На той момант яшчэ не здагадвалася, што размаўляю з абсалютным чэмпіёнам РБ па паўэрліфцінгу сярод людзей з праблемамі апорна-рухальнага апарата. Тады мой суразмоўца толькі збіраўся на спаборніцтвы. Мэтанакіраваны, добразычлівы, вясёлы і, разам з усім гэтым, сціплы і разважлівы. Размова наша прайшла ў прыемнай сяброўскай абстаноўцы, пасля развіталіся і дамовіліся, што артыкул будзе пазней, калі Мікалай прыедзе з перамогай. І ён сапраўды вярнуўся пераможцам. Раздаецца доўгачаканы званок. Цяпер са мной размаўляе чэмпіён нашай прыгожай неабсяжнай краіны. Мікалай…

Шаноўныя, чытачы! Прапаноўваю свой праект (дарэчы, толькі на беларускай мове) — “Усё будзе добра!”. Ён вельмі просты, але вельмі хочацца спадзявацца, што знойдзе водгук сярод вас, мае землякі. Думаю, прачытаўшы яго аптымістычную назву, аб многім здагадаецеся самі. Але не стану больш інтрыгаваць. “Усё будзе добра!” Чаму менавіта такая назва? Зараз патлумачу. На першы погляд гэта звычайныя словы, але часам іх бывае дастаткова, каб дапамагчы, ці нават выратаваць чалавека. Вельмі часта ў паўсядзённым жыцці можна пачуць незадаволенасці і скаргі з боку родных, суседзяў і нават незнаёмых людзей. Увесь час чагосьці не…

Той, каму давялося правесці дзяцінства ў вёсцы, можа з упэўненасцю лічыць сябе шчаслівым чалавекам. Толькі тут гадзінамі можна было глядзець на бясконцыя палі, засланыя беласнежным абрусам снегу, ці ранішнюю траву, на якой, нібы жамчужныя каралі, звісалі буйныя кроплі расы, па якой так прыемна было прабегчы басанож. Ці паслухаць «размовы» маладой бярозкі, якая ў абдымку з клёнам перашэптвалася на пяшчотным веснавым вецярку, і акунуцца ў лета пад гарачымі промнямі сонца, калі з усіх бакоў даносіўся пах свежаскошанай травы. Або любавацца клубамі дыма, які жвава вырываўся з трубы разам з прыемным пахам…