Рубрика: Блог Ольги ЗАЙЦЕВОЙ

Шасцігадовая Аленка больш за ўсё любіла гуляць у пясочніцы. Яна магла гадзінамі тварыць з пяску свой горад, а потым уяўляць, як жыве ў ім. Дзяўчынку засмучала адно: у яе адсутнасць з суседняга двара маглі прыскочыць задзіры-хлапчукі, і яе пясчаная ідылія ў адно імгненне ператваралася ў роўную шэра-жоўтую груду. І раніцай зноў прыходзілася пачынаць працу спачатку: выдумляць і будаваць, будаваць і выдумляць. Хлопчыкі. Што з іх возьмеш? Бегаюць днямі, страляюць – гуляюць у вайну. Ім усё роўна: ламаць – не рабіць. Але Аленка – упартая і працавітая дзяўчынка, а яшчэ вельмі…

З нагоды Міжнароднага дня роднай мовы, які адзначаецца 21 лютага, у чарговы раз вырашыла паразмаўляць з вамі, шаноўныя чытачы, на роднай мове і пра яе. Але, зрабіць гэта хачу з вашай дапамогай, каб праверыць, ці сапраўдныя беларусы жывуць на Хоцімшчыне. Экзамен, які вырашыла арганізаваць, зусім нескладаны. Ды праз простыя рэчы часам можна зрабіць вынік аб важным. Паспрабую і я гэты вынік напрыканцы агучыць. Напачатку накіроўваюся ў краму за айчыннымі цукеркамі, на якія пасля прымацоўваю зробленыя з паперы беларускія словы. Словы нескладаныя, са школьнай праграмы, але кожнае прасякнута нечым знаёмым і…

Першыя сказы артыкула прыходзілася перапісваць двойчы. Вельмі хацелася знайсці патрэбныя словы, каб як мага лепш прадставіць наступных герояў майго пастаяннага праекта “Усё будзе добра”. І раптам думка прыйшла сама сабой. А навошта іх прадстаўляць, калі гэта ўжо сапраўдныя славутасці, настолькі вядомыя і настолькі ўпадабаныя не толькі хацімчанам, але і далёка за межамі нашай малой радзімы. Ды не варта больш ніякіх інтрыг і загадак. Размова пойдзе аб народным ансамблі “Горліца”, якраз на мінулым тыдні прайшоў першы сольны канцэрт калектыву “Спяваем сэрцам”. Напачатку варта зрабіць агаворку. Тое, што героямі майго артыкула стаў…

Гэты аповед аб навагодніх прыгодах, што здарыліся з журналістамі раённай газеты, якія напярэдадні самага чароўнага свята года, быццам па ўзмаху чароўнай палачкі, ператварыліся ў навагодніх персанажаў — Дзеда Мароза і Снягурачку. Авантура, у якую патрапілі супрацоўнікі “ШК” ператварылася ў сапраўдную чароўную казку. А вось што праўда, што выдумка ў гэтай гісторыі вырашаць вам, паважаныя чытачы.Справа была так. Захапіла, закруціла святочная мітусня Хоцімшчыну: усюды міргаюць агеньчыкі, у дамах, дзіцячых садках і школах ставяць ёлкі, адзін за адным праходзяць ранішнікі, у паветры вее навагоднім настроем і духмянымі мандарынамі. А Дзядуля Саша… Пачакайце.Штосьці…

Упэўнена, казку пра нецярплівага ваўка і працавітага чалавека ведаюць усе. Памятаеце, як гультаяватаму ваўку хацелася пакаштаваць лёгкага хлеба, а ў выніку ён застаўся ні з чым. У літаратуры яшчэ нямала прыкладаў, цэнтральнай тэмай якіх з’яўляецца ўслаўленне працы чалавека і высмейванне гультайства. У гэтым артыкуле карэспандэнт “ШК” паспрабавала за кароткі час “прымерыць на сабе” некалькі прафесій і прайсці шлях ад каласка да духмянага хлеба: папрацаваць на камбайне, пабываць на збожжатоку а\г Бярозкі і спячы сапраўдны хоцімскі хлеб па нашых традыцыйных рэцэптах. Што з гэтага атрымалася, чытайце далей. Жнівеньская спякотная раніца. ”Жатва-2018”…

Першае маё знаёмства з Мікалаем Рэмяньковым, педагогам дадатковай адукацыі Цэнтра творчасці дзяцей і моладзі. На той момант яшчэ не здагадвалася, што размаўляю з абсалютным чэмпіёнам РБ па паўэрліфцінгу сярод людзей з праблемамі апорна-рухальнага апарата. Тады мой суразмоўца толькі збіраўся на спаборніцтвы. Мэтанакіраваны, добразычлівы, вясёлы і, разам з усім гэтым, сціплы і разважлівы. Размова наша прайшла ў прыемнай сяброўскай абстаноўцы, пасля развіталіся і дамовіліся, што артыкул будзе пазней, калі Мікалай прыедзе з перамогай. І ён сапраўды вярнуўся пераможцам. Раздаецца доўгачаканы званок. Цяпер са мной размаўляе чэмпіён нашай прыгожай неабсяжнай краіны. Мікалай…

Той, каму давялося правесці дзяцінства ў вёсцы, можа з упэўненасцю лічыць сябе шчаслівым чалавекам. Толькі тут гадзінамі можна было глядзець на бясконцыя палі, засланыя беласнежным абрусам снегу, ці ранішнюю траву, на якой, нібы жамчужныя каралі, звісалі буйныя кроплі расы, па якой так прыемна было прабегчы басанож. Ці паслухаць «размовы» маладой бярозкі, якая ў абдымку з клёнам перашэптвалася на пяшчотным веснавым вецярку, і акунуцца ў лета пад гарачымі промнямі сонца, калі з усіх бакоў даносіўся пах свежаскошанай травы. Або любавацца клубамі дыма, які жвава вырываўся з трубы разам з прыемным пахам…