Зусім нядаўна Даша Васілеўская са студэнткі перайшла ў новы статус. Хутка эканаміста-менеджара чакае першае працоўнае месца. Але студэнцкія гады не забудуцца нават з цягам часу, а застануцца самымі лепшымі і добрымі ўспамінамі. А ўспомніць ёсць што. Сярод апошніх падзей: атрыманне залатога медалю і ўдзел у Рэспубліканскім балі выпускнікоў устаноў вышэйшай адукацыі з удзелам Прэзідэнта РБ Аляксандра Лукашэнкі. Дарэчы, у падобнага ўзроўню мерапрыемствах Дар’я прымае ўдзел у другі раз, да гэтага атрымала запрашэнне на навагодні прэзідэнцкі баль. «Як жа прыемна было пачуць ад Прэзідэнта словы: «Тут сабраліся лепшыя студэнты краіны». А яшчэ вельмі прыемна было ўсведамляць, што менавіта табе пашчасціла быць у гэтай казцы тут і зараз. Атмасфера панавала чароўная. Шыкоўная і велічная абстаноўка, але ў той жа час усё так цёпла і добразычліва. Сумна было ад таго, што час праляцеў у адно імгненне, добрае заканчваецца неверагодна хутка. Але ўпэўнена, што самае лепшае наперадзе…», – не скрываючы радасці, падзялілася ўражаннямі з журналістамі залатая медалістка.

Сустрэча з роднай зямлёй, школай, блізкімі і знаёмымі людзьмі ў душы кожнага чалавека, які нават на непрацяглы час развітаўся са сваёй малой радзімай, выклікае самыя светлыя і шчырыя пачуцці. Не можа стрымаць свае эмоцыі і Даша, калі пераступае парог знаёмай і любімай школы №1.
– Як хутка праляцелі школьныя гады, гэта цікавая і дзіўная пара. Зараз гэтае расставанне з дзяцінствам успрымаеш па-іншаму. Кожны раз, калі праходжу па калідорах, заходжу ў знаёмыя класы, сустракаюся з настаўнікамі, адчуваю самыя неверагодныя пачуцці. Прыемна, калі педагогі цікавяцца маімі справамі, удзячна кожнаму за цудоўныя ўрокі і душэўную дабрыню. Я з задавальненнем дзялюся сваімі дасягненнямі і бачу ў іх вачах радасць за былую выпускніцу, – праходзячы ў знаёмыя класы, дзеліцца дзяўчына.
Хутка прайшлі не толькі школьныя, але і студэнцкія гады. Сёння Дар’я ўспамінае, што паступленне ў БДТУ, нягледзячы на залаты медаль, не стала для яе лёгкім іспытам. На факультэт «эканоміка і кіраванне на прадпрыемстве» яна прайшла на платнай аснове. Памятае, як расхвалявалася, але, выйшаўшы з аўдыторыі, цвёрда заявіла бацькам, што хутка даб’ецца паніжэння аплаты. Сваё слова стрымала. Але для таго, каб гэта адбылося, Дашы прыйшлося вучыцца не проста добра, а стаць лепшай студэнткай патоку. І гэта было няпроста. Экзамены, залікі, курсавыя. Дагэтуль не можа забыць інфармацыйныя тэхналогіі, якія толькі ў некалькіх чалавек атрымалася здаць з першага разу.
Студэнтка з першага курса зарэкамендавала сябе не толькі ў вучобе, але і ў грамадскім жыцці ўніверсітэта – удзельнічала ў кожным музычным альбо тэатральным конкурсе любога ўзроўню, і пасля кожнага атрымоўвала заслужаныя ўзнагароды і любоў публікі. Успамінае, як адзін з патрабавальных рэжысёраў-пастаноўшчыкаў, убачыўшы яе падчас аднаго з выступленняў, адразу прапанаваў выступаць у народным паэтычным тэатры «Колокол».
– Заканчваліся заняткі ва ўніверсітэце, прыбягала ў інтэрнат, каб пераапрануцца, узяць рэчы і імчала ў тэатр. Займаліся нават па выхадных, магла нават з цягніка адразу бегчы на рэпетыцыі. Імкнулася прыняць удзел у любым мерапрыемстве, і хоць іншы раз было няпроста сумяшчаць вучобу і творчасць, вынік быў таго варты. Гэтыя рэпетыцыі і выступленні былі той аддушынай, што патрабавала маё сэрца, – расказвае суразмоўца.
Сёння Даша з ноткамі задумлівасці і меланхоліі ўспамінае і быццам пераліствае старонкі студэнцкага альбома, а затым зноў і зноў успамінае штосьці цікавае. Так, на першых старонках успамінаў цікавая гісторыя аб слоіку вішнёвага варэння, які разбіўся ў першы дзень якраз каля інтэрната. «Значыць, усё будзе салодка», – прагучаў тады вынік таты. І студэнцтва дакладна атрымалася салодкім. Зусім хутка ў яе жыцці пачнецца новая, больш дарослая, але не менш цікавая старонка, і Даша настроена гэтак жа пазітыўна і рашуча. А дзякуючы сваёй групе падтрымкі з боку родных і блізкіх людзей, упэўненасці ў сваіх сілах толькі прыбаўляецца.
І ўсё ж на Хоцімшчыне Дашу Васілеўскую добра ведаюць, як чалавека творчага, захопленага музыкай і сцэнай. Не так даўно яна выступала на хоцімскай сцэне, а сёння пад яе каверамі ўжо ставяць «лайкі» вядомыя беларускія спевакі. Адкуль такая любоў да музыкі? Яна ідзе з сэрца. А музычныя гены перадаліся юнаму таленту ад любімай сям’і – маці, бабулі, дзядулі. У свой час Даша скончыла дзіцячую школу мастацтваў па класе фартэпіяна. Сёння бацькі ўспамінаюць, як у першым класе дачка прасіла набыць свой уласны інструмент. Яны ж не ўспрынялі просьбу сур’ёзна. Калі ж убачылі, што тая ўпарта стаіць на сваім, з інтарэсам наведвае заняткі па музыцы, нарэшце, зрабілі доўгачаканы падарунак. А пасля базавай школы Даша нават збіралася паступаць у музычнае вучылішча Рымскага-Корсакава, ды раптам у апошні момант перадумала. Але з музыкай ні на момант не расставалася: ні тады ні зараз. Кожная яе раніца пачынаецца менавіта з яе.
Падчас размовы мы закраналі самыя розныя тэмы: ад вучобы і творчасці, да філасофскіх разважаннях аб чалавечых каштоўнасцях. Дар’я гатова падтрымаць любую тэму, што, на жаль, не так уласціва і распаўсюджана сярод сучасных маладых людзей, інтарэсы якіх пачынаюцца і заканчваюцца любімымі гаджэтамі.
Будучая праца Дашы цалкам накіравана на аналітычнае мысленне, а заняткі музыкай – працэс творчы. Але гэта не перашкаджае дзяўчыне ўдала сумяшчаць і тое і другое. Сама яна на гэты конт лічыць, што можна займацца абсалютна рознымі справамі – галоўнае правільна расставіць прыярытэты і выбраць патрэбныя накірункі ў дасягненні пастаўленай мэты. Ёсць такое меркаванне, што мары становяцца рэальнасцю, калі думкі ператвараюцца ў дзеянні. Даша штодзённа працуе над ажыццяўленнем сваёй мэты.
– Бываюць такія моманты, калі мне патрэбна ўсё і хочацца займацца ўсім, – расказвае яна далей. – Я люблю музыку, прычым гэта можа быць ад класікі да рока, яшчэ са школы займаюся вышыўкай, выпечкай, вельмі люблю велапрагулкі. У мяне ёсць свае любімыя месцы, як на Хоцімшчыне, так і ў Мінску. Вельмі люблю, калі ўсёй сям’ёй ладзім кінапрагляд любімых фільмаў пад цёплым пледам. Лічу, чым больш у чалавека захапленняў, тым больш цікавае яго жыццё і ён сам, як асоба. А яшчэ заўжды важна заставацца верным сабе і сваім марам, якія жывуць у глыбіні сэрца кожнага чалавека.
Памятаеце: у дзяцінстве, калі знаходзіўся пяты пялёстак бэзу, кожны абавязкова загадваў жаданне і, нікому не расказваючы, чакаў, што яно спраўдзіцца. Чакае здзяйснення свайго жадання і Даша, але расказваць аб ім не стану толькі па адной прычыне: шчыра хачу, каб яно спраўдзілася. Упэўнена: самае лепшае яе яшчэ чакае наперадзе.

Вольга Зайцава