Напярэдадні Новага года да мяне прыйшла сястра Святлана Яфрэмкіна.

– Ой, што я табе зараз пакажу, – усхвалявана сказала яна. – Мне на тэлефон пераслалі цікавае відэа пра ўнука нашага сябра дзяцінства Уладзіміра Царыкава – Яўгена.

Тут трэба сказаць, што Уладзімір Іванавіч былы настаўнік гісторыі. У свой час працаваў у школе-інтернаце ў Хоцімску.

Невялікае відэа з праграмы новага сямейна-музычнага шоу «Добры вечар» на «Беларусь 1» кранула мяне да глыбіні душы. Яўген Царыкаў выконваў песню «О море, море», якую ў свой час з поспехам спяваў Муслім Магамаеў. У той вечар гэты запіс слухала шмат разоў. І кожны раз ішлі мурашкі па целе ад таго, як спявае ўладальнік такога моцнага і аб’ёмнага вакалу. Паверце, голас настолькі схожы са знакамітым спеваком, што закрыўшы вочы можна падумаць: спявае Муслім.

У кожнага чалавека ёсць свой любімы занятак: адзін піша вершы, другі праяўляе сваю творчасць у напісанні карцін, а трэці займаецца вакалам. Але каб пець або займацца вакалам, патрэбна прызванне і павінен быць талент. Спяваць – гэта цэлая прафесія. Можна нават сказаць – мастацтва, звязанае з валоданнем сваім голасам. Практычна, гэта тое ж што і спявак, толькі тут куды большы ахоп, паколькі можна не толькі пець, але і дэкламіраваць, напрыклад. Кожная песня мае сваю ўнікальнасць і гісторыю, і вакаліст стараецца перадаць гэта цераз свой голас.

Усе гэтыя дні мяне не пакідала думка напісаць пра Яўгена. І тут падвярнуўся выпадак. У Хоцімск з Мінска прыехаў да Уладзіміра Іванавіча Царыкава сын Сяргей – бацька Яўгена. І ён згадзіўся расказаць пра Яўгена.

– Жэня пачаў пець яшчэ з садаўскага ўзросту, а потым працягнуў у школе: спяваў у хоры і выступаў як саліст. Менавіта там, у школе, настаўнік спеваў звярнуў увагу на хлопца з прыгожым голасам. Стаў з ім займацца на дадатковых занятках па вакалу, на якіх усё больш і больш раскрываліся здольнасці вучня.

Паралельна Жэня займаўся ў музычнай школе па класу фартэпіяна. І тут выкладчыкі не раз хвалілі за стараннасць. Удзельнічаў у розных музычных конкурсах і спяваў.

А ўвогуле спяваў усюды: дома, на конкурсах, вельмі любячы сваё хобі, прычым рабіў гэта захоплена. І ўжо не прадстаўляў свайго жыцця без песень. Заўсёды разумеў і тое, што выконваць песні – быць спеваком – вельмі нялёгка. Гэта вялікая праца, таму што пастаянна трэба трэніравацца.

Пасля заканчэння сёмага класа сярэдняй школы паступіў вучыцца ў Мінскае кадэцкае вучылішча. І тут ён працягваў выступаць на розных праводзімых вечарах. Нават выбраў сабе жанр патрыятычнай песні, які ўвесь час у нашай Беларусі запатрабаваны. Курсантаў вучылішча часта запрашалі і на мерапрыемствы, праводзімыя ў горадзе. Калі ўпершыню спяваў вялікай публіцы, зведаў неймавернае пачуццё эйфарыі. Са сцэны ён бачыў, як яго спяванне кранае сэрцы людзей і вызывае ў іх станоўчыя эмоцыі. А гэта нешта неперадаваемае. Апладысменты гледачоў давалі велізарнае задавальненне і матывацыю працягваць развівацца.

Пасля заканчэння кадэцкага вучылішча паступіў вучыцца ў БДУ, тут жа ў Мінску, на факультэт міжнародных зносін. Не спыніў спяваць, хаця і быў загружаны вучобай.

Яго і зараз часта запрашаюць на розныя мерапрыемствы да кадэтаў і сувораўцаў. Выступае і разам з імі на мерапрыемствах горада.

Ужо даказана, што спяванне дапамагае раслабіцца і адпачыць ад паўсядзённых турбот. Калі чалавек спявае, забывае аб усіх сваіх праблемах і паглыбіцца ў свой мір музыкі. Гэта іх адзінота, дзе яны могуць быць самі сабой і цешыцца гукамі, якія ствараюць.

Так вось спяванне – гэта частка Яўгена, і ён не можа прадставіць сваё жыццё без яго. І цяпер выступае на розных канцэртах. Яго ведаюць многія. А гэта і ёсць папулярнасць. Зараз ён працуе ў лагістычнай кампаніі. Кожны дзень у яго распісаны памінутна. Існуе сістэма планавання ўсяго яго графіка. Але Яўген паспявае рабіць усё і ўсюды. Рэгулярна мае магчымасць трэніравацца перад людзьмі на сцэне. Вакал трэніруе яго маральныя якасці ў тым ліку.

Для Яўгена ваенная кампазіцыя – гэта асобны прадмет вакальнага мастацтва. Ён абапіраецца ў гэтай сітуацыі на свае эмоцыі, уражанні, ставіць сябе на месца таго, аб кім і аб чым спявае песню.

Рэпертуар у яго вялікі. І ў выкананне кожнай песні юнак укладвае ўсю душу. Спяванне прыносіць яму радасць.

Матэрыял будзе няпоўным не напісаўшы, што эмацыянальна Яўген адпачывае ў спорце. Ён з захапленнем займаецца конным спортам. Для яго гэты від спорту – трэніроўка сілы волі.

Наталля КАЦЯШОВА,
былы супрацоўнік райгазеты
«Шлях Кастрычніка».
Фота ўзята з відэа