З сяброўкай дзяцінства заўсёды ўспамінаем сваё камсамольскае юнацтва напярэдадні 29 кастрычніка – у дзень утварэння Ленінскага камсамола. Яно для нас – самая шчаслівая пара жыцця. Бо камсамол – гэта маладосць, час зносін, завязвання сяброўства. А яшчэ камсамол – школа, дапамагаўшая стаць дастойнымі грамадзянамі сваёй Радзімы.

Цяпер камсамол стаў гісторыяй, але аб ім мы памятаем і праз шмат гадоў, і памяць гэта часцей усяго светлая. Успамінаючы школьнае жыццё, мы ніколі не абходзім увагай годы, праведзеныя ў камсамоле. Для нас, народжаных ў 50-ыя гады мінулага стагоддзя, знаходжанне ў камсамоле было чакаемым. Мы пераходзілі з адной ступені грамадскага жыцця ў другую. У 1-2 класах – прынялі ў акцябраты, 3-7 – у піянеры, а з 7-га класа ўжо ўступалі ў камсамол. Калі ў акцябраты і ў піянеры прымалі ўвесь клас адразу, то у камсамол адбор быў індывідуальным.

Памятаю, як мы пісалі заявы аб уступленні, як вучылі Устаў арганізацыі. А потым у камітэце камсамола школы адказвалі на розныя пытанні. Самым галоўным этапам прыёма быў райком камсамола. Двухпавярховы будынак стаяў на вуліцы Ленінскай насупраць сярэдняй школы. Вельмі тады хваляваліся. А потым, ва ўрачыстай абстаноўцы ў Доме культуры, нам уручалі камсамольскія білеты і значкі. А мы абяцалі з гонарам выконваць любыя дадзеныя даручэнні.

У школе далі першае даручэнне – быць піянерважатымі ў малодшых класах. Спраўляліся на «выдатна». Сярод аднакласнікаў даручэнні былі такімі – добрая вучоба, прыкладныя паводзіны. Сапернічалі з другімі класамі ў зборы макулатуры і металалома. Дарэчы, каб стаць лепшым класам па збору металалома, вучні нашага 10 «Б» збіралі яго па некалькі дзён. Хадзілі па бліжэйшых лясах, уздоўж рэчак, нават шукалі металічныя прадметы на звалках. З дому зносілі ўсё, што маглі толькі данесці да школы. Іншы раз нават не пыталі ў бацькоў, ці можна гэта браць. А вечарам прыходзілася тлумачыць, чаму так зрабілі. З задавальненнем аказвалі і дапамогу калгасам ва ўборцы бульбы.

Наведвалі састарэлых людзей і дапамагалі ім па гаспадарцы. Асобна трэба напісаць аб тым, з якой павагай адносіліся да ўдзельнікаў Вялікай Айчыннай вайны. У Дзень Перамогі запрашалі іх на класныя часы і ўважліва слухалі ўспаміны аб юнацтве, апаленым вайной. Уручалі ім кветкі і падарункі. А яшчэ лічылі за гонар ісці ў святочнай калоне школы на мітынгі ў дні дзяржаўных свят.
Камсамольцы школы, у тым ліку і наш клас, былі заўсёды ў авангардзе культурных мерапрыемстваў. Рыхтаваліся да іх з энтузіязмам. Асабліва стараліся па падрыхтоўцы навагодняга балю: рабілі маскарадныя касцюмы, упрыгожвалі залу.

Ішлі гады… Мы сталі дарослымі. Але з камсамолам не раставаліся. Галоўнай задачай было – працаваць так, як навучылі ў камсамоле – максімальна эфектыўна, з веданнем справы і высокай ступеняй адказнасці.

Камсамол – слова, якое і цяпер сагравае сэрца. Успамінаючы камсамольскае юнацтва, упэўнена скажу, што гэта быў лепшы час у жыцці. Мы шчаслівы, што ў нашым жыцці быў камсамол!

Наталля КАЦЯШОВА